مریدین های بدن و تاریخچه به وجود آمدن سیستم مریدین با الهام از رودخانه زرد چین
طبق نظریات طب سنتی چین، شبکه‌ای از مسیرها و کانال‌ها به نام مریدین در تمام بدن پخش شده‌اند و مسئولیت وظیفه آن‌ها انتقال نیروی چی و خون
جهت تغذیه اندام‌ها بافت‌های مختلف بدن می‌باشد.
تاریخچه به وجود آمدن سیستم مریدین بدن در طب سنتی چینی
مریدین‌های بدن انسان هم از نظر ساختار و هم از نظر عملکرد بسیار شبیه به رودهای موجود بر روی زمین هستند.
مریدین ما در واقع رودخانه‌های بدن هستند.
رودخانه کانال‌ها و مجراهایی هستند که آب را حمل کرده و نیروی حیات بر روی زمین را در خود دارند.
در مقیاس کوچک نیز مریدین های موجود در بدن انسان، مسر هایی هستند که انرژی حیات یعنی نیروی چی و خون را در بدن جریان می‌دهند.
طب باستانی و سنتی چین کشف کرده که 12 مریدین اصلی یا مسیر حرکت انرژی چی در بدن انسان وجود دارد.
استاد نیژینگ و هوانی نیژینگ آغاز گر کار طب سنتی چینی بوده
و کتاب آن‌ها اولین شرح کامل طب سوزنی موجود در جهان می‌باشد.
فصلی با عنوان «مجرای آب دائم» به‌طور خاص در مورد مطابقت و همخوانی این 
12 مریدین و 12 رودخانه دائمی در چین می‌پردازد.
این رودخانه‌های مذکور دریاچه چانگ ژیانگ و رودخانه زرد واقع شده‌اند.
روش‌های مورد استفاده در کنترل سیل شباهت زیادی با ساز و کار درمان طب سوزنی دارد.
انسداد در مسیر این «رودهای انرژی» همانند بند عمل کرده
و جریان انرژی و خون را در بدن بند می‌آورند که موجب بازگشت جریان به مجراهای متصل به آن می‌شود.
سوزن کاری در طب سوزنی می‌تواند این انسداد را بر طرف کرده
و با ایجاد جریان مناسب و معمول خون و انرژی در این مسیرها، بیماری را از بین ببرد.
به همین طریق، لایروبی رودخانه از طریق پاک سازی ته نشست‌ها و رسوبات رود، با ایجاد امکان جریان آزادانه آب در آن، از وقوع سیل پیش گیری می‌کند.
از توصیفی مشابه کنترل و پیش گیری از سیل برای طب سوزنی به کار گرفته شد
. اصطلاحات واژگان مربوط به جریان آب برای طب سوزنی صرفاً به خاطر وجه تشابه و استعاره آن نیست.
بلکه نشان می‌دهد در گذشته مردم چین متوجه همخوانی و شباهت میان انسان و طبیعت، رودخانه و مریدین، سیل و بیماری شده بودند.
الهام از لایروبی به جای سد کردن رودخانه و سلطه بی‌نظیر بر کنترل سیلاب توسط مردم چین باستان
چین بر خلاف دیگر مناطق جهان، در منطقه‌ای شیب دار بر روی زمین قرار گرفته است.
فلات بلند تبت، در غرب چین واقع شده که از نظر زمین شناسی بلندترین و جوان‌ترین فلات زمین است.
این فلات با ارتفاع متوسط 4000 تا 4500 متر، با نام بام جهان شناخته می‌شود. یک اصطلاح چینی می‌گوید، هر چه کوه بلندتر باشد، آب بالاتر می‌رود.
ابرهایی که به ارتفاعات تبت برخورد می‌کنند بزرگ‌ترین و مرتفع‌ترین برج‌های آبی در جهان هستند که
از طریق آن‌ها بخار آب حاصل از تبخیر آب دریاها و اقیانوس‌های زمین را به برف تبدیل شده و بر زمین فرود می‌آید.
آب حاصل از تبخیر برف و بارش باران به‌طور طبیعی به سمت پایین و شرق فلات تبت حرکت کرده که
به صورت جریان‌های کوچک در کنار هم جمع می‌شوند.
سپس این جریان‌ها به یکدیگر پیوسته و رودخانه‌های عظیم را ایجاد کرده که به اقیانوس منتهی می‌شوند.
دو عدد از بلندترین رودهای چین یعنی رودخانه یانگ تسه و رودخانه زرد، از ارتفاعات فلات تبت سرچشمه می‌گیرند.
وجود این دو رود برای توسعه کشاورزی و رشد جمعیت در تاریخ چین نقش مهمی داشته است.
ولی به دلیل کاهش شدید ارتفاع زمین از فلات تبت تا رسیدن به آب دریا،
سرعت جریان آب در رودخانه‌ها بسیار زیاد بوده و به راحتی موجب ایجاد سیل می‌گردد.
رودخانه زرد گل آلود ترین رودخانه در جهان است که به سیلاب‌های مخربش شهرت بسیار دارد.
مشکل مردم چین با رودخانه زرد
نام رودخانه زرد به وجود مقدار زیادی مواد زرد رنگ که در واقع همان خاک‌های شسته شده (آبرفت) هستند، اشاره دارد.
آبرفت‌ها به‌شدت نسبت به فرسایش آبی حساس و آسیب پذیر هستند.
زمانی که رودخانه زرد از میان آبرفت‌های فلات تبت در شمال چین عبور می‌کند،
گل و لای زرد رنگ را با خود شسته و با خود به سمت پایین رودخانه حمل می‌کنند
زمانی که رودخانه به نواحی مسطح‌تر می‌رسد، جریان آب کند شده و مقدار عظیم آبرفت آن ته نشین شده و سطح بستر رودخانه را بالا می‌آورد.
این آبرفت‌های حاصل خیز مردم چین باستان را به خود جذب کرده و موجب شد آن‌ها در اطراف این رودخانه
و در جلگه‌های حاصل از آبرفت این رودخانه تمدنی مبتنی بر کاشت گیاه، ماهیگیری و شکار را توسعه دهند.
اوایل، احتمالاً مردم در عین حال که از نیروی‌های فوق طبیعی درخواست کمک می‌کرده‌اند، بازندگی در نواح مرتفع طبیعی یا مصنوعی
و یا با انتخاب سبک زندگی کوچ نشینی از این سیلاب‌ها دوری می‌کرده‌اند.
ولی زمانی که جمعیت به تدریج افزایش یافت، دیگر راهی به جز مقابله با نیروی قدرتمند رودخانه وجود نداشته است.
کنترل سیلاب توسط مردم باستانی چین
این نحوه شکل گیری فرهنگ چینی، در یکی از قدیمی‌ترین و محبوب‌ترین افسانه‌های چین،
در داستانی که به شرح چگونگی کنترل سیل توسط یو (Yu) بزرگ می‌پردازد، انعکاس یافته است.
گفته می‌شود در دوران وودی (Wudi) پنجمین امپراتور آن دوره (2700 تا 2000 سال پیش از میلاد)
سیلاب‌های عظیم کشور چین را در بر گرفته و موجب فاجعه‌ای عظیم گشته بود.
امپراتور یائو (Yao) وزیر خود گان (Gun) را برای رسیدگی به وضعیت پیش آمده، مهار رودخانه و سیل اعزام کرد.
با آنک تلاش کرد با ایجاد آب بند با سیلاب مقابله کند ولی در نهایت موفق به مقابله با سیل نشد.
پسر گان به نام یو در دوران حکومتشان (Shuan، 2100 پیش از میلاد)، حکم‌فرمای بعدی چین به ادامه کار پدر خود گماشته شد.
او که از شکست پدرش درس گرفته بود، به حرکت طبیعی به سمت پایین آب دقت کرده و از آن به نفع خود استفاده کرد.
پس از 13 سال کار بی وقفه سیلاب نهایتاً فرو نشست.
سیستم مریدین های بدن با الهام از کنترل رودخانه زرد
شاید جدا کردن حقایق از افسانه در این داستان کمی مشکل باشد ولی تاریخ پر فراز نشیب چین و درگیری مردم با سیلاب غیرقابل انکار است.
بزرگ‌ترین درسی که مردم چین از مقابله با کنترل سیلاب گرفتند آن بود که لایروبی و منحرف کردن مسیر آب برای ادامه جریان طبیعی
و آزادانه به سمت پایین بر ایجاد آب بند و تلاش برای جلوگیری از مسدود کردن مسیر آن، ارجحیت دارد.
این کانال نمونه اولیه استفاده از لایروبی و انحراف آب برای کنترل سیل است
. این طرح در 256 پیش از میلاد تقریباً هم زمان با ظهور طب سوزنی تکمیل شد.
کانال دوژیانگ نقطه عطف مهندسی آبی چین باستان بود.
این تکنولوژی نقش بسیار مهمی در کنترل سیل آبیاری و دریانوردی تا به امروز داشته است.
کهن‌ترین پروژه حفاظت آب در جهان، یعنی کانال دوژیانگ در فهرست میراث‌های جهانی در مکان 2000 قرار گرفت.
تاریخ طولانی و تسلط ویژه بر کنترل سیلاب که توسط مردم چین باستان بدست آمد،
مانند ایجاد کانال دوژیانگ، موجب رشد دانش مواجهه و مدیریت شرایط جغرافیایی گشت.
سیلاب‌های مخرب در افسانه‌های بسیاری از ملل تصویر شده‌اند. با این حال هیچ افسانه‌ای در مورد کنترل سیل صحبت نکرده است.
این مسئله نتیجه تأثیر مستقیم محیط فیزیکی مردم در گذشته است.
مشکل مردم مصر با رودخانه نیل
مصر در گذشته و حال حاضر به رودخانه نیل وابسته بوده و هست. رود نیل مانند:
نواری باریک در صحرای بزرگ آفریقا جریان یافته و خطی از حیات را در آنجا ایجاد کرده است.
در صحرا آب ارزشی بی‌مانند دارد و هر جا که باشد، آبادی به وجود می‌آید.
برای مصری‌ها، سیل‌های سالانه نیل بیشتر از آنکه یک فاجعه شمارده شوند، مایه خوشحالی و خوش بختی محسوب می‌شده است.
آبیاری و بارور کردن زمین‌های کشاورزی در اطراف رودخانه نیل از جمله فواید این سیلاب‌ها بود.
سیلاب‌های سالانه آن چنان برای بقای مصریان باستان پر اهمیت بود که آن را به نوعی خلق و تجدید حیات سالانه می‌دانستند.
اگر یک سال آب به‌اندازه کافی بالا نمی‌آمد و زمین‌های کشاورزی اطراف را آب و رسوبات غنی و حاصل خیز فرا نمی‌گرفت،
قحطی و خشک‌سالی در پی آن به وجود می‌آمد.
در نتیجه مصریان باستان هیچ گاه از روش هی کنترل سیلاب استفاده نمی‌کردند و در حقیقت اگر این سیل‌ها به‌موقع اتفاق نمی‌افتاد،
به درگاه خدایانشان دعا می‌کردند.
آن‌ها با باور به آنکه هاپی (Hapi) خدای نیل این سیلاب‌ها را کنترل می‌کند،
هر ساله رسیدن هاپی را جشن گرفته و او را با ارائه هدایایی می‌پرستیدند به این امید که نیل به‌اندازه کافی برای آبیاری و غنی سازی زمین‌های کشاورزی بالا آید.
دو رودخانه، نیل و رودخانه زرد هدایای مختلفی به مردم عرضه کردند.
در حالی که سیلاب‌های رودخانه نیل به‌طور مستقیم زمین‌های مصر را بارور و غنی می‌ساخت،
رودخانه زرد چین به مردم یاد داد تا روش درمانی مخصوص ویژه خود را ابداع کنند.
